RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając tytuł VI Traktatu o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 30 i art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Niderlandów,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

1) Międzynarodowe Trybunały Karne dla byłej Jugosławii i Rwandy od 1995 r. prowadziły śledztwa, procesy i wymierzały sprawiedliwość w sprawach o pogwałcenie prawa i konwencji wojennych, dotyczących ludobójstwa i zbrodni przeciw ludzkości.

2) Statut Rzymski Międzynarodowego Trybunału Karnego z dnia 17 lipca 1998 r. stanowi, że najpoważniejsze zbrodnie, którymi zajmuje się międzynarodowa wspólnota jako całość, w szczególności ludobójstwo, zbrodnie przeciw ludzkości oraz zbrodnie wojenne, nie mogą być bezkarne i że należy zapewnić ich skuteczne ściganie przez podejmowanie odpowiednich środków na poziomie krajowym oraz wzmocnienie międzynarodowej współpracy.

3) Statut Rzymski przypomina, że obowiązkiem każdego państwa jest wykorzystanie prawodawstwa karnego w stosunku do osób odpowiedzialnych za międzynarodowe zbrodnie tego rodzaju.

4) Statut Rzymski podkreśla, że Międzynarodowy Trybunał Karny, ustanowiony zgodnie z tym Statutem, stanowi uzupełnienie krajowych jurysdykcji karnych.

5) Wszystkie Państwa Członkowskie Unii Europejskiej podpisały lub ratyfikowały Statut Rzymski.

6) Ściganie, karanie oraz wymiana informacji na temat ludobójstwa, zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni wojennych winny pozostać w gestii władz krajowych, z wyjątkiem sytuacji, których dotyczy prawo międzynarodowe.

7) Państwa Członkowskie mają do czynienia z osobami, które brały udział w tego rodzaju zbrodniach i szukają schronienia w granicach Unii Europejskiej.

8) Skuteczność ścigania i sądzenia takich zbrodni na szczeblu krajowym zależy w dużym stopniu od ścisłej współpracy między różnymi instytucjami uczestniczącymi w zwalczaniu tych zbrodni.

9) Jest sprawą zasadniczą, by odpowiednie instytucje państw będących stronami Statutu Rzymskiego, włącznie z Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej, ściśle współpracowały w tej dziedzinie.

10) Ścisła współpraca rozwinie się jeszcze bardziej, jeżeli Państwa Członkowskie wydadzą postanowienie o bezpośrednim komunikowaniu się między centralnymi wyspecjalizowanymi punktami kontaktowymi.

11) Ścisła współpraca między takimi punktami kontaktowymi może zapewnić pełniejszy obraz osób popełniających takie zbrodnie, a także ma rozwiązać problem, w którym Państwie Członkowskim podlegają one ściganiu.

12) Państwa Członkowskie we wspólnym stanowisku Rady 2001/443/WPZiB z dnia 11 czerwca 2001 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego(²) uznały, że zbrodnie podlegające jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Karnego są sprawą wszystkich Państw Członkowskich, które współpracują, aby zapobiegać takim zbrodniom i położyć kres bezkarności ich sprawców.

13) Niniejsza decyzja nie ma wpływu na żadne konwencje, układy lub porozumienia między organami sądowymi dotyczące wzajemnej pomocy w sprawach karnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Wyznaczenie punktów kontaktowych i powiadamianie o nich

1. Każde Państwo Członkowskie wyznacza punkt kontaktowy dla wymiany informacji dotyczących ścigania ludobójstwa, zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni wojennych, określonych w art. 6, 7 i 8 Statutu Rzymskiego Międzynarodowego Trybunału Karnego z dnia 17 lipca 1998 r.

2. Każde Państwo Członkowskie zawiadamia Sekretariat Generalny Rady na piśmie o swoim punkcie kontaktowym w rozumieniu niniejszej decyzji. Sekretariat Generalny zapewnia przekazanie tego zawiadomienia do Państw Członkowskich i informuje Państwa Członkowskie o wszelkich zmianach w tych zawiadomieniach.

Artykuł 2

Zbieranie i wymiana informacji

1. Zadaniem każdego punktu kontaktowego jest zapewnienie na żądanie, zgodnie z właściwą umową między Państwami Członkowskimi i właściwym prawem krajowym, wszelkich dostępnych informacji, które mogą mieć znaczenie w związku ze śledztwem w sprawie ludobójstwa, zbrodni przeciw ludzkości i zbrodni wojennych, zgodnie z przepisami art. 1 ust. 1, lub ułatwienie współpracy z właściwymi władzami krajowymi.

2. W ramach ograniczeń wynikających z obowiązującego prawa krajowego punkty kontaktowe mogą wymieniać informacje, bez potrzeby występowania z żądaniem udostępnienia tych informacji.

Artykuł 3

Informowanie Parlamentu Europejskiego

Rada będzie informować Parlament Europejski o funkcjonowaniu i skuteczności europejskiej sieci punktów kontaktowych podczas dorocznej debaty prowadzonej przez Parlament Europejski zgodnie z art. 39 Traktatu.

Artykuł 4

Stosowanie

Państwa Członkowskie zapewnią, by możliwa była ich pełna współpraca, zgodnie z przepisami niniejszej decyzji, najpóźniej rok po tym, jak niniejsza decyzja staje się skuteczna.

Artykuł 5

Skuteczność

Niniejsza decyzja staje się skuteczna od dnia jej przyjęcia.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 czerwca 2002 r.