Artykuł
Jak ustalić miejsce świadczenia usług niematerialnych
Obecnie przy określaniu miejsca świadczenia usług klasyfikacje statystyczne nie decydują o zaliczeniu świadczonej lub nabytej usługi do określonego katalogu usług wynikającego z klasyfikacji statystycznych. Klasyfikacje te należy stosować wyłącznie pomocniczo wtedy, gdy przepisy ustawy o VAT odwołują się do nich bezpośrednio. Zmiana ta powoduje konieczność posiłkowania się, oprócz definicji słownikowych, także dyrektywą VAT i orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przy ustalaniu miejsca świadczenia usług. W orzecznictwie ETS możemy znaleźć wiele wytycznych, jak ustalać miejsce świadczenia usług. W tym numerze omawiamy zasady ustalania miejsca świadczenia usług niematerialnych (z wyłączeniem usług reklamowych, których zasady ustalania miejsca świadczenia zostały omówione w 8 numerze „Biuletynu VAT”) .
Ani ustawa o VAT, ani dyrektywa nie definiują usług, które możemy zaliczyć do usług niematerialnych. Zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług (art. 27 ust. 4), jak i w dyrektywie znajduje się wykaz usług, które możemy zaliczyć do niematerialnych. Są to następujące usługi:
l sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw,
l doradcze, inżynierskie, prawnicze, księgowe oraz usługi podobne do tych usług, w tym w szczególności: usługi doradztwa w zakresie sprzętu komputerowego (PKWiU 72.1), usługi doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2),
prawnicze, rachunkowo-księgowe, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1),
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
